آرزویی دست نیافتنی

هیچ وقت انسان از آنچه که ...

هست راضی نیست وهمیشه درآرزوی موقعیتی بهتر ودیگراست .وقتی بچه ایم آرزو می کنیم بزرگ شویم وبه مدرسه رویم وتا پای درمدرسه میگذاریم تازه می فهمیم که آنچه که فکر میکردیم نیست وماراراضی نمی کند...پس آرزو میکنیم زودتر دیپلم بگیریم وبه دانشگاه رویم و تا با هزاران شب نخوابی ومشقت ودرس خواندن پای در دانشگاه میگذاریم تازه می فهمیم که دانشگاه هم  

نمی تواند مارا راضی کند...پس آرزو می کنیم زودنر فارغ التحصیل شویم وبه سرکار رویم ... غافل از اینکه تمام مشکلات تازه پس از اتمام تحصیل شروع می شود...در به در بدنبال کار میگردیم وبا هزاران پارتی بازی ؛اگرشانس داشته باشیم؛ مشغول کار میشویم کاری که به هیچ وجه تناسب با رشته تحصیلی مان ندارد ...یعنی اصلا احتیاج به آنهمه تلاش ودرس خواندن نبود...خوب حالا کاری پیدا کرده ایم ودرآمدی ناچیز داریم وآرزو می کنیم جفت مناسبی  پیدا کرده وازدواج کنیم...بعد از هزاران خواستگاری وسپری شدن چند سال ازدواج می کنیم وتازه می فهمیم که ازدواج هم مانند بقیه آرزوهایمان آن چیزی نیست که دلمان می خواست ومارا نمی تواند راضی کند...پس آرزو میکنیم که بچه دار شویم وشیرینی فرزند زندگیمان را عوض کند...که اگر شانس بیاریم ونخواهیم  از این دکتر به آن دکتر رویم ودوا ودرمان کنیم وبچه دارشویم .تازه متوجه می شویم که بچه مشکلات خاص خودش را دارد وهرچه  بزرگتر شود مشکلات وناراحتی اش هم بزرگتر می شود... 

پس همان آرزوهایی که برای خودمان داشتیم و وقتی یه آن رسیدیم ما را راضی نکرد...را برای فرزندمان آرزو میکنیم ...خیلی مضحک است.... وداستان همین طور ادامه می یابد...  

واما تنها آرزوی که انسان ندارد مرگ است ولی شاید اگر به آن برسد آرامش یابد.